‘Vanuit een rolstoel heb je altijd aan één kant van de deur een probleem’
Beeld: Moon Saris – maart 2022
Als katholieke jongen uit Bolsward vertrekt Theo Gerritsma (75) na de middelbare school naar Enschede voor de HBO-opleiding Maatschappelijk Werk. ‘Het moest wel een katholieke opleiding zijn natuurlijk. En Amsterdam was niet aan de orde, dat was een verdorven stad’ vertelt hij lachend.
Later settelt Theo zich in Utrecht en gaat aan de slag bij stichting Korrelatie (tegenwoordig MIND Korrelatie). Op zijn 60e gaat hij met pensioen. Theo: ‘Mijn moeder was voorzitter van de plaatselijke Katholieke Bond voor Ouderen (KBO). Dus ik was al jong vertrouwd met het bondswerk. Op mijn werk was ik bovendien voorzitter geweest van de OR en ik was een tijd lid van de ouderenbond ANBO. Dus toen iemand vroeg of ik belangstelling had voor activiteiten binnen COSBO-Stad-Utrecht, leek me dat wel wat. Zo heb ik vele jaren in de Werkgroep Wonen gezeten.’
Schuifdeuren
‘Mijn inbreng bij COSBO werd minder toen ik mantelzorger voor mijn man werd. Die zorg werd steeds intensiever. Het bracht ons ook in het appartement waar ik nu woon. We hebben het helemaal opgeknapt en rolstoeltoegankelijk gemaakt. Veel deuren hebben we vervangen door schuifdeuren. Want vanuit een rolstoel heb je altijd aan één kant van de deur een probleem. De stoelen aan de eettafel hebben wieltjes. Je kunt zo de keuken in rollen, heel handig.’
‘We woonden ooit al in deze buurt; toen stond op deze plek een verzorgingshuis met een grote eetzaal met TL-Lampen. “Laten we zorgen dat we hier nooit terecht komen” zeiden we tegen elkaar. In 2002 werd dit gloednieuwe appartementencomplex voor 55-plussers opgeleverd. Oorspronkelijk zouden er beneden allerlei speciale voorzieningen voor de bewoners komen, zoals een portier, een gesubsidieerd restaurant, een post van de Thuiszorg. Toen de bouw klaar was, bleek dat maar voor een deel gerealiseerd. Er zijn nu wel voorzieningen, maar die zijn allemaal geprivatiseerd. Overigens lijkt het alsof sommige makelaars nog de oude brochure in de la hebben liggen, want mensen komen hier soms met heel verkeerde verwachtingen op af.’
Doolhof
‘Door de ziekte van mijn man ben ik expert geworden op het gebied van verpleeghuizen, zorghotels, mantelzorg, noem maar op. Regelmatig verwijzen mensen naar mij door: Theo kan je vast wel helpen. In instellingen is fors bezuinigd op functies als een transferverpleegkundige. Dan word je naar huis gestuurd en mag je het verder zelf uitzoeken. Voor veel mensen is het een doolhof. Wij waren erg blij met de hulp van De Mantelaar. Twee vaste studenten kwamen op gezette tijden in huis zodat ik er even tussenuit kon. Dit werd zelfs vergoed door de ziektekostenverzekering. Ik ben gewend zelf dingen te regelen, maar een Zorgkrant heb ik bijvoorbeeld nooit onder ogen gekregen. De meeste lokale informatie krijg ik via DUIC.’
App contact
Toen mijn man tweeënhalf jaar geleden overleed, zeiden mensen tegen me: ‘Nu ga je zeker weer verhuizen? Zit je hier tussen al die oude mensen!’ Nou, mooi niet dus, ik zit hier prima! Ik ken in het gebouw her en der mensen. Bijvoorbeeld door het wandelgroepje dat ik heb begeleid. Op verzoek van een aantal bewoners ben ik een app-groep begonnen waarin we wederwaardigheden kunnen uitwisselen. Daar was eerst niet veel animo voor, maar nu loopt dat goed. Op een paar mensen na, die geen smartphone hebben. Alles op z’n tijd …’
Zelf heeft Theo ook de nodige ervaring met de zorg. Na een openhartoperatie en revalidatie, ging hij sporten op de Hoogstraat. Dat doet hij nog steeds, met een vast groepje van negen mensen. ‘In coronatijd was het fijn om via de app contact met elkaar te houden. Want niet alleen was ik mijn partner kwijt, ik zag ook veel minder mensen buiten de deur. Deze week gaan we voor het eerst weer samen eten. Een verademing dat dat weer kan. We helpen elkaar ook met van alles. Kleine dingen. Ik heb voor iemand een QR-code aangemaakt, zodat ze met een vriendin naar het museum kon.’
Goede vooruitzichten
Theo is erg blij dat de coronamaatregelen er grotendeels af gaan. ‘De laatste lockdown viel me zwaar. Na een relatie van 42 jaar zat ik alleen in huis. Gelukkig kon ik via de computer een cursus van de Kunst Leergang Utrecht (KLU) volgen. En ik wandel veel, dat kan vanaf hier heel goed. Er zijn onderweg voldoende bankjes om even bij te komen, dat heb ik soms wel nodig. Nu kan ik ook weer naar het museum of naar de film. Binnenkort ga ik met vrienden een weekje naar Parijs. Qua vervoer red ik me goed met het OV. Dat is het prettige van het wonen in een grote stad.’