sluiten

Waar bent u naar op zoek?

Dit vindt Yvon ervan


Mister Frits en de chaos op straat  

Yvon Hoogendijk, directeur U op leeftijd

Mijn hond Frits hapt naar alles wat wielen heeft. Zonder aanzien des persoons en in welke uitvoering dan ook. Skateboards, scootmobielen, (elektrische) fietsen (met of zonder zijwieltjes), trolleys, vrachtwagens, babboe’s, rollators, bussen, kinderwagens en buggies, taxi’s, steppen, treinen, rolstoelen, auto’s, fatbikes, scooters, zelfs tractoren en winkelwagens – Frits maakt geen onderscheid. Om ongelukken te voorkomen draagt hij daarom standaard een muilkorf, net zoals ik mijn helm draag als ik op de fiets door Utrecht rijd. Want ook in de stad zit een ongeluk niet meer in een klein hoekje.  

Utrecht heeft de afgelopen tien jaar grote stappen gezet om de stad toegankelijk te maken voor iedereen. De stad geeft voorrang aan duurzaam vervoer, dat ook nog eens minder ruimte, minder geluidsoverlast en minder uitstoot veroorzaakt. ‘Hoe we ons in de stad bewegen’ is de afgelopen jaren dus drastisch gewijzigd. Er zijn ongelofelijk veel ruimere fietspaden en -straten aangelegd en de auto is inmiddels steeds vaker te gast. Bussen hebben eigen banen gekregen en kunnen zonder al teveel opstoppingen de weg naar hun bestemming bereiken. Maar die vooruitgang heeft een keerzijde: de fietspaden zijn nu voller dan ooit. Van snelle fatbikes tot wiebelige kinderfietsjes – de snelheidsverschillen zijn gigantisch en de verkeersregels lijken eerder suggesties dan wetten. 

Steeds meer senioren kiezen daarom eieren voor hun geld en zeggen: “Ik ga wel lopen.” Maar ook dat is geen peulenschil tegenwoordig. De stoepen, ooit een toevluchtsoord voor de voetganger, zijn veranderd in een jungle van geparkeerde fietsen, reclameborden en bestelbusjes. Geen doorkomen aan. Voeg daar de ambitie van de gemeente aan toe om meer groen (o.a. geveltuinen), bankjes en speelplekken te creëren en de chaos is compleet. Regelmatig zie ik wandelaars zich noodgedwongen verplaatsen naar de weg om een obstakel te omzeilen, met alle risico’s van dien. En wat hoor ik dan steeds vaker senioren zeggen in mijn omgeving? “Ik blijf maar thuis.”  

Het gedrag van mister Frits zal ik hem nooit meer afleren. Misschien kunnen wij Utrechters nog wél iets leren. Hoe mooi zou het zijn als we elkaar meer ruimte geven? Als iedere weggebruiker – of het nu een fietser, wandelaar, of bestuurder is – rekening houdt met de ander? De leefbaarheid van onze stad is uiteindelijk onze gezamenlijke verantwoordelijkheid. En die begint niet op het fietspad, de stoep of de rijbaan, maar bij hoe we met elkaar omgaan. 

Mister Frits